Bu günlerde yeni bir ben keşfediyorum sanki. İçerlerde bir yerlerde hep dışarı çıkmaya uğraşmış ama bazı nedenlerden dolayı çıkamamamış bir ben. Şimdi şimdi keşfediyorum onu. Sabır sınırım zorlandıkça, kendimi yok saydığımı fark ettikçe.. Bu biraz dişli bir ben..
Artık kimse yazmasın bana istiyorum. Yoruldum artık herkese olur demekten. Şimdi işim var sonra konuşalım bile diyemiyorken, şu an konuşacak havamda değilim sonra konuşalım nasıl diyebilirim ki. Sıkıldım artık. Telefonum titrediğinde 'yine ne ?' demekten bıktım. Açamıyorum ağzımı. Susun diyemiyorum. Neden korkuyorum karşıdakinin kırılmasından bu kadar. Benden önemli mi o ? Bu kadar zor durumda kalmama değer mi ? O beni bu kadar düşünüyor mu ?
Benim böyle düşünmeme sebeplerden biridir artık gözümün açılması. Herkes kendi derdinde. Herkes çıkar peşinde. İyi niyet denilen şey sadece lafta. Kimse kimseyi umursamıyor. Aklının en ufak köşesine bile takmıyor. Hal böyleyken ben neye neden çırpınıyorum ? Ne zorum var benim kendimi böyle sıkıyorum ? Ben kimler için neler yaparken onların aklına bile gelmiyorumdur.
Hiç bir zaman yaptıklarımı milletin kafası kakmamışımdır. Öyle bir şey aklımdan bile geçmez. Ama artık durup düşünür oldum. İnsanların neler yaptıklarını gördüm. Bak dedim kendi kendime bakta gör.
Samimiyet diye bir şey biliyor mu acaba insanlar ? Rol yapmaktan herşeyi unutmuşlar artık. Midem bulanıyor gerçekten. Ne tarafa döneceğimi, kime güveneceğimi şaşırdım. Kime derdimi anlatsam pişmanlığın acı okları saplanıyor beynime. Her defasında 'sus' emirleri göndermekten bıktım kendime. Anlatmak, paylaşmak istiyorum. Yargılamadan dinle bir kez. Rol yapma samimi ol ne olur. Ne düşünüyorsan söyle Allah aşkına. Emin ol içindekini bile bile yapmacık tavırlarını görmek daha acıtıyor beni. Soğuyorum senden, herkesten.
Şimdi şimdi yok sayıyorum herkesi.. Yine bir parça eski ben var hala. Hala vicdanım el vermiyor üzmeye kimseyi. Ama hiç kimse hiç bir şeye değmiyor. Artık arkadaşlık, dostluğun adı değişmeli. En iyi kelime bunun için; 'Çıkarcılık'.
